Huurders beschrijven woningleed voor politici Kamerleden krijgen maandag 11 november een bundel met bijna 600 persoonlijke verhalen over de woningcrisis aangeboden. „Wij wonen met onze drie kinderen op 39 vierkante meter in Amsterdam. Mijn man en ik verdienen net boven de inkomensgrens en komen daarom niet voor sociale huur in aanmerking. Vrije sector is voor ons onbetaalbaar,” schrijft Rach uit Amsterdam op de actiesite wooncrisis.nl van huurdersclub Woonbond.
Veel bijdragen gaan over volwassen kinderen die noodgedwongen in het ouderlijk huis moeten blijven.
Zo schrijft iemand: „Mijn drie volwassen zonen wonen nog bij mij en mijn man thuis, omdat er geen betaalbare woningen beschikbaar zijn. Wij zitten dus met vijf volwassenen in een rijtjeshuis wat echt geen gezonde situatie is. Niemand heeft meer privacy. Hun enige privacy is de kamer waar ze vanaf hun geboorte in slapen. Mijn zonen hebben er toch recht op om zelf een eigen leven op te bouwen en eventueel een gezin te stichten?”
Moeder
Een briefschrijfster woont op haar 32e nog noodgedwongen nog bij haar moeder, schrijft ze. „Ik sta tien jaar ingeschreven in de regio Amsterdam en zes jaar in regio Almere. Ik reageer wekelijks maar mijn slagingskans is altijd ’zeer laag’. Ik ben op een leeftijd dat ik graag moeder zou willen worden maar een kind krijgen terwijl je thuiswonend bent is niet verstandig.”
De Woonbond gaat deze en andere verhalen aanbieden voorafgaand aan een Kamerdebat over de woningmarkt. De belangenvereniging pleit onder meer voor het afschaffen van de verhuurdersheffing, die zwaar drukt op het budget voor woningbouwcorporaties.
Geen rijke ouders
Mensen zitten ook vaak in de knel doordat ze te veel verdienen voor een sociale huurwoning en te weinig voor een woning in de vrije sector.
Zoals Stijn: „Ik zit al bijna drie jaar in een tijdelijke woning, waar ik inmiddels €1100 per maand voor betaal en over ruim twee jaar uit moet. Ik verdien te veel voor sociale huur. Kopen in deze markt op één inkomen, lukt alleen als je een jubeltonnetje krijgt van je ouders of de loterij wint. Ik heb geen ouders met een ton op de rekening en geen loten, dus dat wordt hem niet.”
Op de grond slapen
Het woningleed bij jonge gezinnen is vaak het gebrek aan ruimte, zoals bij Sami uit Amsterdam. „Mijn drie kinderen slapen in één kamer. Ik wacht al twintig jaar op een huis dat geschikt is voor een familie met vijf personen. Wij geven soms onze slaapkamer aan kinderen en slapen dan zelf op de grond. Wij kunnen niet meer zo leven”.
Een ander schrijft: „Mijn dochter en ik wonen in een studio van 18 vierkante meter. Ik sta acht jaar ingeschreven en heb nog geen geschikte woning gekregen”.
Nicole uit Zaandam heeft ook zwaar ruimtegebrek. „Mijn man en ik wonen in een kleine studio van 24 vierkante meter. Wij hebben allebei uit een vorige relatie een dochter. Wij staan nu al ruim 9,5 jaar ingeschreven en reageren iedere week op woningen via woningnet, maar staan nog steeds zeer laag.”
Geen kamer voor zoon
Gabrielle schrijft: „Ik woon in een tweekamer-appartement met mijn zoon van elf. Mijn zoon heeft echt een eigen slaapkamer nodig. En ik slaap in de woonkamer. Het wordt echt te klein voor ons. Help ons alsjeblieft. Ik zou jullie zo dankbaar zijn.”
Ouderen en gehandicapten klagen vooral over het gebrek aan een passende nieuwe woning, zoals Max. „Ik ben 56 jaar en gehuwd. Mijn vrouw heeft sinds enkele jaren last van reuma en krijgt daar steeds meer last van. We zitten nu in een particuliere huurwoning en willen kleiner en gelijkvloers gaan wonen. Er zijn bijna geen 55+ woningen beschikbaar en de wachtlijsten zijn enorm. Ook is de huur van een appartement nog hoger dan die van een gewoon woonhuis. Die huur kan ik niet opbrengen en voor een sociale woning kom ik ook niet voor in aanmerking, daar is mijn inkomen te hoog voor.”
Weduwe
Trudi is een weduwe op leeftijd die graag bij haar kinderen in de buurt zou wonen. „Ook in verband met mijn gezondheid. Jammer genoeg is mijn pensioen niet hoog genoeg om een appartement particulier te huren. Ik sta dus op een lange wachtlijst.”
Wonen bij ex
Een flink deel van de schrijvers zit in de problemen door een scheiding. Crista meldt dat ze zelfs nog noodgedwongen bij haar ex woont. „Na een relatie van veertien jaar hebben mijn partner en ik besloten om uit elkaar te gaan. Maar dit is inmiddels twee jaar geleden en we wonen nog onder één dak. Ik heb de huidige woning op mijn woonduur-jaren gekregen, dus is mijn ex meteen op zoek gegaan, maar tevergeefs.”
Bron; De Telegraaf 08-11-2019
